Poesía e ruído!

Malos tempos para a lírica, cantaba un grupo mítico. Pésima época (a de hoxe) para a poesía, pensarán algúns.

No entanto, só ela pode salvarnos. A mellor arma, porque constrúe cando estoura: desenmascara os traidores e pula dos enxebres, derruba os muros que nos afastan dos próximos e demarca os lindes da nosa fronteira co marco (sempre cambiante) dos falsos. 

Pido palabras para sobrevivir a este tempo de miseria e miserables que pretenden calarnos, vendarnos, vendernos. Levantade a voz, alta e clara; que retumbe como treboada rabiosa polas rúas das aldeas, das vilas, das cidades. Metrópoles enteiras de ruído encendido que vibre ata rachar os vidros dos despachos nos que deciden o futuro negro da maioría (nunca máis silenciosa).