Microfarsa do bilingüismo cordial

Obra traxicómica nun só acto para dous personaxes

(Érguese o pano e aparecen dous personaxes identicamente vestidos da cabeza aos pés con roupa branca folgada e cunhas máscaras, tamén brancas, que ocultan os seus rostros. Están colocados un fronte ao outro no medio do escenario.)

(Escóitase unha voz en off, que di: Vostedes, que opinan sobre o galego?/ Ustedes, ¿qué opinan sobre el gallego?)

- A: ¿El gallego? Me encanta. Tiene un sonido muy suave y palabras muy bonitas, como bolboreta, que es preciosa. ¿Cómo no voy defenderlo, si es nuestro idioma, o sea, el de aquí, de Galicia?

- B: O ghallegho? Ai, o ghallegho, si, ho... É bonito. O ghallegho, claro. Non isto que falamos aquí os do pueblo, que é castrapo. Pero o ghallego ben falado é outra cousa.

- A: Pobo.

- B: Como di?

- A: Pobo. Que no se dice pueblo, que en galego se dice pobo.

- B: Ai, si. É verdá... xa sei, xa sei. Pueblo é pobo. No ghallegho correto.

- A: Sí.  Esazto.

- B: É como pulpo. Que non é pulpo. Que é polbo.

- A: Correzto.

- B: O que pasa que pa min... ou sexa, cando oigho polbo... a ver, dáme a risa. Porque pa min polbo é outra cousa... hahaha!

- A: Jajaja! Bien que le entiendo. 

- B: A min ghústanmelle ben os dous, eh? O de botar e o de papar. Hehe! Non sei se m´entende.

- A: Jiji! L´entiendo muy bien. Aaaay... la retranca gallega.

- B: Pois o caso é entenderse e levarse ben.

- A: Totalmente dacuerdo. Si aquí todo el mundo puede hablar lo que quiera. Eu me sinto ben cando escoito a un neno pequeno falando en galego, por exemplo, porque penso que non se vai perder o idioma.

- B: Non ve? Así dá ghusto. Encontrar alghén que fala ben o ghallegho coma usté, que se ve que o estudiou e que o fala como ten que ser; si, señor.

- A: Ah, pues... moitas grazas! Y hasta lueguito.

- B: Deica!

(Cada personaxe desparece por un lado do escenario, cara ás bambolinas, mentres baixa o pano.)