Ollo ao piollo!

ACCEDE CUN SÓ CLIC ÁS MIÑAS REDES: Twitter / Facebook / Pinterest / Instagram / Google+ / Correo-e: zaragalladas@gmail.com

mércores, 8 de outubro de 2014

O conto da muller e o paraugas

Espertou co repenique das gotas de chuvia nos cristais da fiestra. Sempre lle gustara ese sonido rítmico. Parecíalle o latexar líquido da Terra, acompasado ao bater do corazón dentro do peito. 
Acordar así era un dos praceres sinxelos que gañara desde a xubilación. De feito, guindar o espertador ao lixo fora o primeiro acto de pacífica rebeldía que iniciara cando se viu liberada da obriga laboral, unha especie de rito máxico que marcaba o comezo dunha nova etapa na súa vida.
O segundo era a oportunidade de espreguizarse lentamente. Incorporarse amodo, retirar a saba e o edredón con calma e despois, quedar sentada na beira do leito, coa vista posta na paisaxe tras o vidros da xanela sen cortinas (gran vantaxe de non ter veciños en fronte: a contemplación do ceo a salvo de olladas indiscretas ao axexo). A chuvia mansa esvaraba sobre a superficie puída, debuxando un mapa de estradas cambiantes, creando liñas móbiles, como disque acontece cos brazos múltiples do río Amazonas.

Foi ao baño descalza, sentindo a dureza fría do piso nos pés, que a espeliu. Mexou, lavou as mans e a cara con auga morna e sen xabón e volveu ao cuarto para vestirse (escolleu un chándal). Dirixiuse á cociña e preparou un almorzo cativo: café con leite con sopas de pan, que saboreou na sala, mentres escoitaba as novas do día na tele. O tacto morno da cunca na cova das mans e o olor penetrante do café sempre a reconfortaban. Moito lle gustaba o café...
Recolleu os tarecos, que deixou no mesado da cociña e calzou as botas que tiña no lavadeiro. En apenas vinte minutos desde que acordara, estaba lista para saír da casa. Colleu o paraugas enorme e transparente e botouse ao mundo.

Comezou a camiñar polas rúas desertas (só ao comprobar que as portas dos comercios estaban pechadas caeu na conta de que era domingo) e foi andando cara ao camiño entre as hortas que se afastaba da vila: o seu preferido. O vento sopraba cada vez con máis forza e a chuvia ameazaba trebón. Agora debía termar do paraugas coas dúas mans para non deixalo ir. Pensou en pechalo, pois a auga xa lle enchoupara a roupa por completo, pero non lle deu tempo.
O paraugas elevouse e ela con el, aferrada irracionalmente ao trebello, como se lle fose a vida en non o perder. Pasaxeira e vehículo subiron e subiron, e o vulto - un puntiño minguante-  desapareceu no horizonte gris.

Ningún comentario:

Publicar un comentario