Triángulo versus Cadrado

Cada ano celébrase en Poligoterra o certame para escoller Míster ou Miss Polígono. Os finalistas da última edición foron Cadrado e Triángulo. Na fase decisiva, os competidores debían debater sobre a propia beleza para convencer o xurado da súa superioridade estética. O sorteo ante notario decidiu que a primeira quenda de palabra lle correspondese a Triángulo.

Triángulo: - A evidencia da miña fermosura vénse manifestando desde hai milenios, pois xa os antigos exipcios me escolleron para deseñar as catro caras das pirámides, únicas marabillas da Antigüidade que aínda se manteñen en pé.

(Aplausos entre o público xeométrico).

Cadrado: - Certo. Mais para soster os catro triángulos de cada pirámide, eu son imprescindible. Eu son a base, o alicerce necesario que consegue esa permanencia no tempo.

(Asubíos e bravos dan a vitoria dialéctica a Cadrado).

Triángulo: - A miña valía reside na versatilidade. Podo ser equilátero cando busco xustiza entre os iguais, pero son escaleno se apousento nunha base firme. Isósceles para acurtar a distancia entre dous iguais e cando rectángulo, inspiro a Pitágoras o teorema máis famoso da historia, cunhas proporcións perfectas de 3-4-5. Son variable e por iso sei adaptarme ás necesidades de cada tempo. 

(Vítores dos máis afeccionados ás matemáticas).

Cadrado: - É verdade o que dis, estimado Triángulo. No entanto, o meu valor é xustamente o contrario. Eu son digno de confianza porque non mudo. Saia o sol ou chova a cachón, eu mantéñome na firmeza dos meus catro lados eternamente idénticos, cos meus catro ángulos de 90º xustos. 

(Vítores dos polígonos proletarios e desaprobación entre os de liña máis elevada).

Triángulo: - Queridísimo Cadrado, ese equilibrio teu faite aborrecedor. Esa inmutabilidade é exasperante, ningunha sorpresa se pode agardar de ti, porque sempre es igual. Non sabes reaccionar nin evoluír...

(O balbordo aumenta. O argumento é de peso).

Cadrado: - Ti, no entanto, atacas a miúdo con agresivos ángulos agudos. Dás forma á espada e ao puñal: a túa beleza é letal. A miña, en troques, é calma e pacífica. Eu inspiro casa sinxelas, fogares naif debuxados polos pícaros en todo o orbe.

(Agora case se veñen abaixo as bancadas en apoio a Cadrado).

Triángulo: - Esas casas das que falas deixarían a xente á intemperie se non fose por min, que constitúo o tellado universal do imaxinario infantil. Sen min, a choiva e o sol farían inhabitables esas vivendas. Son o remate perfecto para ti e sempre te coroo, porque o meu lugar natural é a dominación, por dereito xeométrico. Incluso o mesmo Deus precisa de min para inserir o seu ollo ciclópeo que todo observa.

(Aquí, as formas humildes que non chegan a polígono, convidadas ao evento (o punto, a liña recta e a curva) abouxan estrondosamente o fachendoso Triángulo).

Cadrado (tras unha pausa reflexiva): - Xa que tanto che importa, o lugar preeminente debe ser teu. Abandono a competición e cédoche a honra de seres Míster Polígono sen loitar. Eu non sabería levar a coroa co mesmo estilo nin provocar o rebumbio dos fans, e ti es a figura ideal para manter o interese e a expectación durante un ano. Recoñezo a túa superioridade estética: equilibrio e arte rara vez van da man.

(Silencio de desconcerto entre o público e miradas cruzadas no xurado).

E esvarando con elegancia, Cadrado baixou do estrado.

                                                                                                                                                A Churrusqueira