A cerna (Díaz Castro)

Hase de amar a cousa hastra que sangre.

O verdadeiro amor enferra en neve,

ara nun mar de rosas suco leve,

ai pro acadulla en sangre.

Tinguéuseche o machado en sangre loura.

Ai cómo, cernador, dói a batalla

cos que ún ama! Qué moura é a sombra moura

do machado na galla!

Despida contra o céio A Que Non Fala,

a póla firme coma un xuramento,

berra nos dentes do machado e estala

e tordea no vento...

Sobros cómbaros dondos coma un velro,

sobras cornas dos bois, sobro camiño,

a fraga berra, coucorexa o melro,,

cai arroulando un niño...

Eu vínte contra o sol, nunha hora tola,

abrazado ó teu toro, derregando

a traxedia de Deus. Dóinos a póla,

pro seguimos cernando!

Hastra que caia a derradeira estrela,

cairá o machado en carne que choramos,

no sono puro de deixar máis bela

unha vida que amamos.