Palabras na arañeira

Enceréllanse as palabras

como insectos na arañeira,

tremelican e tremelocen

os filamentos transparentes:

liñas de sintagmas

que infinitan o nobelo.

Engrósase a madeixa

no vaivén da dúbida,

abaneando donda no bambeo,

indolente aos verbos secuestrados

(e os adverbios) tras os dentes.

E de repente,

devecen por desanoarse,

por desataren a lingua,

as letras caladas:

invisibles fantasmas

dos textos inéditos

que enchen o cerebro.

Méxense e reméxense

os arquivos e os documentos

no hemisferio esquerdo.

Como un tumor benigno

que o bisturí extirpa 
para que flúa o sangue liberado,
os versos claros
... agardan.