Bálsamo

E cando rebentan pedras,

imaxino o furacán en espiral

de nube: remuíño alegre;

rebotes na tarima

de alfombras pobres,

cereixas de verán vermellas,

aplausos e voces,

ruído amarelo de seguidores,

risas alleas curvando a frecha

do lóstrego que azouta a noite.

E cando se apaga o mar

con treboada de alfinetes,

penso nas liñas libres

dos trens que agardan o asubío

para partir cara ao futuro

transportando cativeces

ata a fronteira do infinito.

E cando caen plumas

lánguidas e febles,

renazo no reflexo

do espello ausente.

                     A Churrusqueira