No neocapitalismo, como nos xogos de azar, a banca sempre gaña; e como en calquera casino, o diñeiro non o pon a empresa, senón os xogadores. Só que no caso das pseudodemocracias capitalistas neoliberais, os cartiños saen do pecunio público, ou sexa, das traballadoras e dos traballadores; porque xa sabemos que a presión fiscal sobre os rendementos do traballo é substancialmente superior á imposición sobre os beneficios empresariais.
Esquematizando moito: co diñeiro de todos (mediante saborosas subvencións), páganse as infraestruturas, (e outras troulas, pola porta de atrás) e póñense en marcha os proxectos. Que a cousa sae ben e hai beneficios? A empresa concesionaria privada ou privatizada enche os petos (quero dicir, os empresarios que están detrás). Que sae coma o cu, por falta de estudos serios, previsións acertadas ou simplemente porque en realidade só se montou o tenderete para lucrar políticos mediante comisións e empresas mediante subvencións a fondo perdido? Non pasa naaaada: aquí paz, e despois, gloria. A vender por prezo de risa a outra empresa (cando non a mesma con outro nome) garantindo un número mínimo de ganancias, e se non as houber: volvemos soltar a galiña entre todos, porque é moi importante manter as empresas (privadas,iso si), que polo visto son as que nos dan de comer.
Ha!
Ningún comentario:
Publicar un comentario